Versje



De enige keer dat ik me kan herinneren
ooit een 10 te hebben gekregen was
in de vijfde klas van de lagere school voor 'versje'.
Buiten het feit dat het versje natuurlijk correct
opgezegd diende te worden was het psychologisch
enorm juist van meester Aertsen om mij een 10
te geven omdat hij misschien wist dat ik nooit
meer het genoegen van een 10 zou smaken.
Meestentijds keek ik uit het raam..
Zelfs voor het verkeersdiploma ben ik als enige
van de klas gezakt.
Erg lenig was ik ook niet.
Een 10 was een welkome opwaardering van mijn ego.
Uit zelfbehoud heb ik niet opgelet wat andere
leerlingen voor 'versje' kregen.

Zelfs nu werkt het nog door:
Ik kan de meest moeilijke woorden onthouden mits
zij in een versje zijn gegoten.